Rally....sa Unang Pakakataon

       Sasama ka ba?
       Saan?
       Sa isang kilusang protesta?
       Ha? Bakit?
       Aktibista ka na ba?
       Sadya nga bang ang mga nagsisipunta sa rally ay tunay na mga aktibista na nagnanais na makiisa sa isang makabayang damdamin o mga nakikiusyo lamang upang masaksihan ang mga gawain at layunin ng mga taong nagtitipon- tipon sa iisang lugar?
        Ito ang mga katanungang naglalaro sa aking isipan habang naroon ako sa Luneta. Hindi upang makisigaw, makipalakpak at makikanta sa kanilang mga himig. Naroon ako bilang pagtupad at pagsasagawa sa isa sa aming mga gawain sa Graduate School. Isa akong mag- aaral na tumutupad sa aking tungkulin bilang isang estudyanteng nagnanais ng isang maganda at maayos na marka mula sa aming guro.
        Pagkarating namin sa itinakdang lugar na pagdadausan ng rally, pagkatapos ng isang mahabang lakaran, dumampi sa akin ang isang malamig na hangin, kapansin- pansin ang maitim kalangitan na nagbabadya ng matinding pagbuhos ng ulan. Marami- raming tao na ang naroroon. Nagsama- sama sila na para bang nagtsetsek attendance ang gurong may hawak ng mikropono sa ibabaw ng entablado. Ganon pala sila, tulad din ng mga estudyante sa loob ng silid- aralan.
         Sa aking paglalakad, di ko namalayan na nasa gitna na pala ako ng mga nagra- rally. Inihanda ko na ang aking kamera upang magbigay- patunay sa aking mga nakita at nasaksihan. Handa na ako upang magmasid sa ganitong kakaibang gawain para sa akin. Kapansin- pansin at di mawawala sa ganitong eksena ang mga taong may hawak ng kanilang mga bandila, mga plakard, tarpaulin na napapahayag ng kanilang mga nais sabihin o mensahe para sa gobyerno. Para bang nagsasabi na sa kanilang mumunting titik at mumunting tinig na pinagsamasa- sama ay dadagundong upang mayanig ang ating gobyerno na mayroong hindi tama o sinasabi ngang katiwalian ng mga namamahala o mga nasa posisyon na dapat nang mabigyan ng pansin at aksyon upang ang paghihirap ng isang Juan de la Cruz ay maibsan na at mapalitan ng kaginhawahan.
          Ang mahangin at makulimlim na panahon ay pinainit ng mga matitinding pahayag at mga awitin ng mga taong nagsipagsalita sa unahan... sa ibabaw ng entablado. nagpalakpakan sila, nagtatawanan, walang natitinag sa pagkakatayo o maging sa kanilang mga pwesto kahit pumatak na ang ikinatatakot kong ulan. Ang mabasa sa kanila ay isang karangalan, tanda ng pakikiisa sa iisang layuin... ang alisin na ang kontrobersyal na pork barrel.
          Sa bawat nababasa, sa bawat nakikita, sa aking mga naririnig... tumimo sa aking isipan na teka...dapat ko munang itigil ang pagkuha ng mga larawan. Seryosohin ko ang pakikinig, makiisa sa kanilang mga hinaing sapagkat apektado rin ako ng ganitong katiwalian ng mga inihalal natin na di mo aakalaing matapos mong iluklok ay magpapayaman lamang pala sa kaban ng yaman na sa bawat sentimong ikinakaltas sa ating sahod bilang buwis ay sila lamang ang nagpapakasasa o nagpapakasarap sa bawat butil ng ating paghihirap.
           Nasa gitna ako ngayon ng mga raliyista, hindi isang turista kundi isa na ring kasama at
dumadalangin na sana sa martsang ito, matapos na at mabigyan ng aksyon ang katiwaliang ito upang ang bawat Pilipino ay makaranas ng mga nararapat na benepisyo na nakalaan para lang sa mga Pilipino.
          Ang takot at pangamba sa una kong pagkakarinig na sasama kami sa isang kilos protesta ay napalitan ng damdaming di ko mawari sapagkat iba pala kapag nasa loob ka ng ganitong gawain. Hindi pala ito magulo, tulad ng una kong naisip. Di nga pala dapat matakot kung maayos namang ipinapahayag at hindi sa marahas na pamamaraan.

         Hindi ako aktibista pero nasa lugar ako ng pagtitipon....ng pagmamartsa. Hindi dahil sa naghahangad ng magandang marka kundi isa ako sa maraming saksi na naghahangad....umaasa ng kaayusan ng ating bayan. Isa ako sa libo- libong taong sumisigaw tulad sa mga nakatatak sa bawat t-shirt na aking kinunan ng mga larawan, sa bawat CDng ibinebenta ni manong pagkatapos niyang awitin ang mga patama sa mga magnanakaw sa kaban ng bayan, sa mga bandila at tarpaulin na iwinawagayway na parang nagsasabing ihatid nawa ng dakilang hangin ang kanilang mga hangarin sa kataas- taasan upang ang mga nagsisikap na si Juan ay di na maghihirap at ang lahat ng taong sarap na sarap sa pagngasab ng mais na tinda ni manong, sa malamig na sabaw ng buko ay tuluyang makapatid ng uhaw ng kahirapan at ang paglasap ng mayelo- yelong ice cream ni kuya ay hindi matunaw tulad ng nag- aalab na puso ng lahat ng taong naroroon sa Luneta. Sana ang lahat ng hangarin, ang sigaw ng taong naroroon ay hindi mauwi sa wala na pagkatapos ng pagmamartsa ay uuwing luhaan bagkus ay tulad ng isang kampeon na matapos ang isang matinding kompetisyon ay may tropeong hawak-hawak at ang katuwaan ay wagas sa karangalang napagtagumpayan.

        Kaawaan nawa ng Poong Lumikha ang bansang Pilipinas! Amen.